دیگه قشنگ راه میری

سلام پسر نازم... بازم دیر کردم. می دونم. روزای قشنگی رو دارم باهات می گذرونم واسه همین دیرتر میام اینجا. می خوام بیشتر کنارت باشم. البته خب کارای خونه هم که تمومی نداره. 

می خوام از تو بنویسم.. دیگه قشنگ راه میری البته شباهت زیادی به راه رفتن اردک و بیتشر پنگوئن ها داری.

وقتی راه میری دوست دارم بشینم و نگات کنم. فقط به تو نگاه کنم. به حرکاتت. به حرف زدنات که من چیزی ازشون نمیفهمم. بوس کردن رو یاد گرفتی تا بهت میگیم بوسمون کن میای جلو و لبات رو میچسبونی به صورتمون... دلم ضعف میره واست. عاشق بازی کردن رو تختخوابی. وقتی میزارمت رو تخت شروع می کنی به ورجه وروجه.. و خودتو هی پرت می کنی روی تخت. من اسم این بازی رو گذاشتم پرتاب. فقط بازی خطرناکیه چون اگر من پیشت نباشم خودتو از روی تخت پرت می کنی پایین. 

جدیدا هم که از روی صندلی جلوی میز کامپیوتر می ری بالاو از میز کامپیوتر هم میری بالا و همونجا میشینی و با موس و کیبورد بازی میکنی. بازی که چی بگم میزنی ناکارشون می کنی. 

بچه های مردم هم که از دستت امون ندارن. تا میری سمتشون باید یه فن روشون پیاده کنی که من از این کارت خیلی ناراحت میشم. نمیدونم باید چه برخوردی باهات داشته باشم تا این کار رو نکنی. اما تو که حتی متوجه نه گفتن های ما هم نمیشی. باید صبر کنم تا بزرگتر بشی بعد بهت یاد بدم که این کارت خیلی اشتباهه. 

فردا 15 ماهت تموم میشه و باید ببرمت چکاپ. خدا کنه که قد و وزنت هم خوب باشه. 

این از حرکات و رفتار جدیدت بازم میام و برات می نویسم. عکساتم میزارم

تو و بابا 

تو و علی و دست دسی

نفسی تو

دنیای من

اثر انگشت